یکـبـارِ دیگـر شد جسارت کنج حجره            مـزد مـحـبّـت شد خـیـانت کـنج حجره
شاگـردِ جـعـده؛ کار دستِ شیـعـه داده            فـتـنه گری کـرده سـرایت کـنج حجره

از زهرِ اُمّ الفضلِ ملعـون شعله‌ور شد            قـرآنِ سـرتاسـر فـضیـلـت کنج حجره

خیری ندید از هـمسری که قاتلش بود            انداخت او را بد به زحمت کنج حجره
لبهایش از فرط عطش از حرکت افتاد            بی‌تاب شد در اوج غـربت کنج حجره
دلـتـنگِ بـابـا بود... دلـتـنگِ نگـاهـش            دلتنگِ قدری عشق و رأفت کنج حجره
یخ کرد دستانش، سرش سنگین شد و سخت            افـتاد با پهـلو، به صورت کنج حجـره
بخشنده بود و تا که محکم بر زمین خورد            ویـران شد ارکانِ سخاوت کنج حجره
جـان داد در اوج جـوانـی مـثـل مـادر            می‌رفت مشـتـاقِ شهـادت کـنج حجـره
با پای دل می‌رفت گریان سمت کوچه            با داغ مـادر داشت خلوت کنج حجـره
شد قـاتـلـش آتـش، لگـد، غـنفذ؛ مغـیره            جان داد پایِ این مصیبت کنج حجره!